तुझ्या प्रत्येक नसण्याबरोबर

तुझ्या प्रत्येक न येण्याबरोबर तू थोडी थोडी सरत गेलीस

वाळूच्या किल्ल्यासारखी लाटेबरोबर विरत गेलीस

तुझ्या प्रत्येक आठवणीसह स्वप्नांचं विश्व बहरून येतं

मात्र तुझं न येणं स्वप्नांसह आणखी काहीतरी घेऊन जातं

कारणं बरोबर असतीलही पण ती माझ्या प्रेमाहुन मोठी का व्हावी?

चुकार ढगाने एखाद्या संध्याकाळची लाली हिरावून का न्यावी?

दर वेळी तुझ्या चाहुलीने माझ्या क्षितिजावर वसंत उतरतो

वाट पाहून ग्रीष्मभर तुझी, मनी कुसळांचा माळच माळ उरतो

बंद पापण्याआडच्या माझ्या दुनियेत तू नित्य उत्कट भेटत गेलीस

मुठीतल्या ओल्या वाळूसारखी हलकेच डोळयांसमोर निसटत गेलीस

माझ्या अवकाशात विरहाचं चांदणं शिंपत गेलीस

आठवणींची कवाडं तुझ्याच हाताने लिंपत गेलीस

तुझ्या प्रत्येक नसण्याबरोबर तू थोडी थोडी सरत गेलीस

तुझ्या प्रेमासाठी कसलेल्या शिवारात विरह पेरत गेलीस

Vataadya